De nachttrein voor meer vrouwen

Vorige week woensdag stapte ik met een klein hartje op de trein in Brussel-Zuid. Richting Wenen. De nachttrein die sinds kort tussen beide steden rijdt, was de perfecte opportuniteit om uit mijn comfort-zone te stappen. Om te durven nieuwe keuzes te maken. Op het onbekende af te gaan.
 
Mijn eerste ervaring was niet zo positief en misschien was dat al meteen typerend. Wanneer ik boekte via de OBB, de Oostenrijkse treinmaatschappij, koos ik zeer bewust voor een cabine voor enkel vrouwen uit veiligheid. Het hele treinavontuur leek me al voldoende uitdagend, ik wou me geen extra zorgen of ongemakkelijkheid op de hals halen. Toen ik echter mijn cabine binnenstapte, bleken mijn wensen niet gerespecteerd. Naast twee vrouwen had ook een man zich al in de coupé geinstalleerd.
 
Ik denk niet dat ik me echt ongemakkelijk heb gevoeld door de aanwezigheid van de man, die overigens een koppel vormde met de andere dame. Wel, het feit dat mijn wens en aankoop eigenlijk niet gerespecteerd werd, gaf me een zeer vervelend gevoel. Het had ook anders kunnen zijn. En de terugreis, waar ik ook een damescoupé reserveerde, wat zou die dan brengen? En hoewel ik dit nog goed kon verdragen, wat zou deze vorm van disrespect nog kunnen teweegbrengen bij anderen? Meisjes die ideologisch niet in dezelfde ruimte als een man willen slapen? Of vrouwen met negatieve / traumatische ervaringen? Ondanks de goede nacht op de nachttrein bleef er een onaangenaam gevoel over de situatie in mijn gedachten opborrelen. Eens te meer omdat dit alweer zo’n verhaal, zo’n moment is dat je toevoegt aan een waslijst van ervaringen die je als vrouw niet zou moeten ervaren.
 
Het was mijn begin van mijn uitgebreid ‘Internationale vrouwendag’-weekend. Sinds januari volg ik een traject voor vrouwen in politiek, georganiseerd door de Europese liberalen (ALDE). Het traject bestaat uit drie weekends, een persoonlijk project en coachingsessies.
Samen met 18 fantastische vrouwen vanuit gans Europa, leren we hoe we onze plaats en ruimte kunnen opeisen. Tijdens ons eerste weekend leerden we elkaar kennen en voor mij was het meest schokkerende het feit dat we allemaal nog continu botsen tegen onzichtbare muren. We zijn er nog lang niet. Het was een spiegel, een moment om te beseffen dat wat ik doe niet alleen van belang is, ik mag er ook niet mee stoppen. Voor deze generatie meisjes maar ook voor de volgende en die daarna. En vooral voor iedereen, want een gelijke vertegenwoordiging van de samenleving brengt het beste beleid naar boven.