|
Dag in dag uit word ik geconfronteerd met de schrijnende situaties in Brussel Noord en het grote onderscheid tussen armoede en rijkdom dat zich in onze hoofdstad zo opvallend aftekent. Telkens opnieuw probeer ik wat ik zie te relativeren in de mate van mogelijk. Ondanks de talloze organisaties die zo hard werken met bitterweinig middelen om deze mensen te helpen, op welke manier dan ook, is de realiteit hard en amper draaglijk. En dan vooral voor zij die in deze realiteit leven.
De armoede in België, en dan vooral in grootsteden, is veel groter dan we ons allemaal durven voorstellen. Het is een ver van mijn bed'situatie' (het woord show gebruiken zou onrespectvol zijn) die we gemakshalve op een zo ver mogelijke afstand houden. Je vertrouwt, bijna blindelings, op die bovengenoemde organisaties om, met onze bijdrage, het beste van zichzelf te geven en het onderste uit de kan te halen voor een betere mensheid. Je vertrouwt in de politiek (schreef ik dit nu werkelijk?) om met onze centen die we maandelijks afgeven aan de overheid, de juiste keuzes te maken om het leven, en zeker dat van mensen in armoede, te verbeteren. Ik ben een liberaalgezinde jonge en ambitieuze vrouw, durf ik luidop zeggen. Ik verdedig het politiek stelsel bij jongeren/ouderen omdat ik er, meestal toch, ook in geloof. Omdat ik hoop ooit er een deel van uit te kunnen maken en mee dat leven van mensen kan helpen verbeteren. Op een dag als vandaag kan ik politiek niet meer geloven noch verdedigen. Het heeft me teleurgesteld. Het mandaat dat we gaven aan politiek om onze steun en bijdrage aan organisaties als Samusocial te beheren, is misbruikt. Als een burgemeester van de hoofdstad van Brussel, van Europa, met een werkloosheidscijfer waar je van gaat wenen, zichzelf in de spiegel kan kijken en onbeschaamd de verantwoordelijkheid die hij van zijn kiezers kreeg, misbruikt, dan voel je je in het zak gezet, als burger en als mens. Het is een schande en een politiek misbruik van de burger en de minstbedeelden. Ik walg er van. Deze degoutante en ouderwetse vorm van politiek moet echt ophouden. Ik kan het in ieder geval niet meer verdedigen. Hoe moet ik morgenochtend opnieuw deze mensen passeren? Hoe zal ik omgaan met mijn dagelijkse confrontatie die niet meer te relativeren valt? We hebben toch al gegeven, elke maand opnieuw? En ik zou nog zo graag wat meer geven, maar zelf kiezen wat ik er mee doe en aan wie ik het geef! Maar aan wie dan? Welke organisaties zijn er los van zitpenningen? Welke organisaties zijn er vrij van politieke inmenging? Hoe maak je die keuze en hoe ver ga je zelf financieel? Wie gaat zo ver ? Zijn we er ons wel van bewust hoe erg het werkelijk is, zullen we ons gezamenlijk nog zo hard inzetten als we zelf kiezen hoe we ons afgegeven loon besteden? Ik hoop op een betere toekomst en dat politiek een nieuwe positievere definitie krijgt. Ik hoop het heel hard. Want erin geloven? Nee dat doe ik niet meer! Tess Minnens Naar aanleiding van Samusocial-schandaal en de graaipolitiek van PS.
1 Comment
|
|