Reken maar op mij

Reken maar op mij. 

Nog een kleine week en de verkiezingen van 9 juni 2024 zitten er op. Verkiezingen waar al jaren over gesproken is en de laatste weken nog meer over gezegd. 

Ik moet eerlijk zijn dat ik lang twijfelde om deel te nemen aan deze verkiezingen. De afgelopen jaren was ik druk politiek actief. Als gemeenteraadsvoorzitter in Deinze heb je een vast stramien van vergaderingen, voorbereidingen en verplichtingen tegenover mijn lokale partij Open Deinze en natuurlijk de Deinzenaar. Bovendien nam ik twee jaar, de volledige coronaperiode, het Jong VLD-voorzitterschap op. In mijn engagementen kunnen en konden mensen altijd op mij rekenen. 

Die inzet vraagt natuurlijk veel van je lichaam en je gezin, en de tegenslagen - soms teleurstellingen, soms de dingen des levens- doen je soms wel aan dat engagement twijfelen. Niet alles is rozegeur en maneschijn, niet in ons leven, niet in mijn partij en al zeker niet in het politiek systeem. Net als burgers kan ik vloeken als er geen antwoord komt op een vraag, of een nee op een perfect haalbaar voorstel - of (en zeker) als ik onze belastingbrief invul! 
Net als andere politici kan ik ontvlammen als er onrecht is of huilen als het voelt alsof er een mes in mijn rug is beland. Ik vind het moeilijk als mensen me aanvallen, zwart maken of vals betichten, niet omwille van wie ik ben maar waarvoor ik sta. 
Tegelijk kan ik wel opspringen als het goed gaat, als we ergens geraken en dolgelukkig zijn als ik ook maar een straatsteen kon verleggen. Compromissen zoeken, onderhandelen, samenwerken en vertrouwen zoeken bij collega’s en burgers vind ik belangrijk. Ik blijf net geloven dat emoties nodig zijn om aan politiek te doen. Ik ben geen typetje, geen vals beeld, ik sta als mens even goed in het leven als in de politiek. En ik ben overtuigd dat je moet voelen wat er leeft en leven tussen wat mensen voelen. 

Het is altijd mijn leidraad geweest om op te staan als het wringt. Als Jong VLD-voorzitter ben ik op de barricaden gaan staan tegen de avondklok in de corona periode, tegen tegenstrijdige overheidscommunicatie, voor privacy, voor transparante partijfinanciering, voor vernieuwende politiek, .. . Ik was één van de eerste binnen mijn partij die luidop de kernuitstap in vraag stelde, maanden voor het op de regeringstafel belandde. Een blad voor de mond nemen of wegkijken als het moeilijk wordt, is nooit mijn talent geweest. Als het brandt, sta ik zonder aarzelen met tegenvuur klaar. 

Als de vraag kwam of ik deel wilde nemen aan deze verkiezingen, was er dus wel twijfel. We verloren net een zwangerschap en de pijn die het met zich meebracht voelde ik in elke vezel van mijn lichaam. Maar ook dat bracht het één en ander met zich mee. “What doesn’t kill you makes you stronger”, het is een slechte eigenschap van mij geworden. Het besef hoeveel vrouwen dit meemaken en hoe, opnieuw, deze problematiek amper bekend of besproken wordt, wakkerde het vuur in me aan. Hoewel het pijn deed en ik uit een diep dal moest klauteren, gaf politiek en de warmte van individuen in mijn partij me de energie om door te gaan. En als ik dan toch ging vechten, wou ik van den eerste keer en heel bewust vanop de effectieve lijst volle petrol geven. Een strijdplaats, want het is nodig. 

En het is nodig. Ik ben me elke dag steeds meer bewust van de ongelijkheid in onze samenleving, tegenover vrouwen, tegenover de LGBTQI+ gemeenschap, tegenover mensen met een beperking en mensen met een migratieachtergrond maar evengoed tegenover ouderen en tegenover patiënten. Ik vind dat onrechtvaardig en onterecht en niet ok. We organiseren onze samenleving steeds meer op maat van wat anderen “de Vlaming” heten, terwijl onze identiteit zoveel complexer en uitgebreider is. Onze samenleving heeft net nood aan meer toegankelijkheid voor iedereen, aan een plaats waar elk individu welkom is en niemand zich ongewenst zou mogen voelen. En dat mag allemaal geen tegenstelling inhouden. Iemand ruimte geven neemt geen ruimte af van anderen, integendeel, het verrijkt ons allemaal. 

En die ruimte, die mogelijkheid om deel te nemen aan de samenleving moét er zijn voor allemaal. Wie wil werken moet kunnen werken. Niet in een gedwongen keurslijf van de overheid vol administratieve vehikels, maar met logische handvaten waar de maatschappij en de ondernemer beter van worden. Ondernemen in Vlaanderen moet aantrekkelijk zijn, niet ingewikkeld en afschrikkend. We hebben nood aan een grotere taart voor iedereen, en niet een kleinere zoals linkse partijen beogen. Of een specifieke taart met enkel Vlaamse vlagjes, waar de nationalisten van dromen. 

Als jonge mama maak ik er nog meer een speerpunt van om betaalbare en kwalitatieve kinderopvang op de agenda te zetten. Het blijft mij totaal een vraagteken hoe het kan dat we anno 2024 niet beseffen dat we jonge vrouwen en mannen onder grote druk zetten en zelfs tot deeltijds werk dwingen door het gebrek aan degelijke kinderopvang. Zelf gezegend met de beste onthaalmoeder én een flexibele werkgever, weet ik dat de realiteit in vele huishoudens helemaal anders is. Dat onthaalmoeders en kindbegeleiders in een gebrekkig statuut moeten werken gaat er bij mij niet in. Of dat mensen met een laag loon die willen werken verplicht zijn een groot deel van hun loon af te geven aan de kinderopvang, terwijl een inkomensgerelateerd systeem de logica zelve zou moeten zijn. Als jonge ouder moet je gerust en op je gemak overdag aan het werk kunnen en vertrouwen dat alles goed gaat met je spruit. Dat moet gewoon, dat is een kerntaak. 

Als ik vandaag het politieke debat aanschouw, zie welke discriminerende meningen genormaliseerd worden, hoor hoe vrijheden waar jarenlang voor gestreden is openlijk in vraag worden gesteld.. dan ben ik blij dat ik ook nu weer op de barricaden sta. Dat mijn vuur me de energie gaf om het verschil te maken. Ik heb me 100% gesmeten en kon nog nooit rekenen op zoveel steun van velen. Want mijn vuur brandt en zal blijven branden, wat het resultaat ook mag zijn. En jullie, jullie kunnen rekenen op mij.