Vrouwendag #metoo

Donderdagavond 8 maart 20:00
Mijn spaghettisaus staat pruttelend op het vuur. De afwas is gedaan en mijn huishouden ligt min of meer in orde. Misschien moeten we nog eens stofzuigen. Dat is voor dit weekend.
Ondertussen zoekt mijn vriend lustig verder op het internet naar aannemers en bedrijven die ons kunnen helpen in onze renovatiewerken.
Vanavond moet ik nog een beetje werken. Ik moet wellicht nog een telefoontje doen en heb toch zeker nog anderhalf uur nodig om enkele to-do’s af te werken voor mijn bijberoep en mijn politiek engagement.
​
Het is vandaag vrouwendag. Internationaal. Deze dag zou er moeten toe bijdragen dat mannen zich bewust worden dat mannen en vrouwen eigenlijk niet gelijk behandeld worden. Want dat is zo. Vrouwen en mannen zijn niet gelijk. En we worden ook niet zo behandeld.
Ik schetste hierboven een vrij stereotiep idee. Ik kook, mijn vriend houdt zich bezig met hogere belangen. Dit is bij ons niet de standaard. Vandaag werkte ik thuis, wat ik af en toe mag doen. Daardoor was ik vroeger thuis en kon ik zelf eens aan het eten beginnen. Als ik van Brussel kom, ben ik vaak tegen 19u thuis. Rond 20u ben ik meestal weer weg. Voor een vergadering, een bespreking, of een ander belang dat mijn aandacht *zo nodig heeft*.

Dat we vandaag ons pril huishouden samen kunnen runnen.. is een in het verleden verworven recht waarvoor ik enorm dankbaar ben. Ondanks onze vele activiteiten, komen we er altijd samen uit en weten we waarom we werken. Voor ons twee, voor onze toekomst.
Dat was vroeger anders. Ik lees vandaag een artikel dat vrouwen in de jaren 50 werden aangeraden hun mannen het zo ‘gemakkelijk’ mogelijk te maken. Ik probeer op vandaag mijn vriend het ook zo gemakkelijk mogelijk te maken – binnen de lijnen van mijn eigen programma.
Waar we vandaag staan staat mijlenver van de 50’ies. Amai nog niet. Veel dank aan de vele strijders die de afgelopen decennia keihard gewerkt hebben om vrouwen uit de keuken te krijgen.

En toch zijn we nog niet gelijk. Er is nog werk, ondanks dat mannen nu wel denken.. hoezo we zijn er nog niet? De laatste maanden is er zoveel over vrouwen en onze slachtofferrol gesproken dat we het nu wel even hebben gehad. “Zo erg is het toch niet”. “We spreken over een minderheid”. “Dat komt nu toch niet meer voor”. Ik kreeg de laatste maanden geregeld de vraag.. “ Is dat fameus metoo verhaal niet overroepen??”.
Ikzelf heb een vriend, ben deel van een familie waar gendergelijkheid geen kwestie is. Soms denk ik zelf dat we onze mannen een beetje teveel domineren.. ;-).
Ik ben een mondige vrouw, met een masterdiploma en een bevoorrechte achtergrond. En toch heb ik het al meermaals meegemaakt, die genderongelijkheid. Ik ben 26 jaar oud en heb al vanalles gezien en meegemaakt. Dan denk ik vaak.. als het mij al overkomt. Wie dan nog...?

Ik ga er geen doekjes meer rond winden. De afgelopen maanden heb ik vaak op mijn lip gebeten uit respect voor de mensen rond mij of door een gevoel van onbelangrijkheid over mijn verhalen. Maar vandaag, op wereldvrouwendag wil ik ze wel delen, en heb ik ook die kracht.
Tijdens mijn eerste werkervaringen kwam ik terecht op een bedrijf waar de baas een bijzondere voorliefde had voor vrouwen. Ik kreeg zo wel vaker eens een opmerking dat ik minder met mijn kont moest zwaaien als ik stapte, en dergelijke zinsspelingen. Een vrouwelijke collega kreeg als verjaardagscadeau een sekspeeltje. Bizar vond ik dat, als jonge medewerker.

Nadien kreeg ik bij een andere werkgever te maken met een collega die moeilijk mijn vrouwelijk gezag over hem kon aanvaarden. Het resulteerde in pestgedrag, manipulatie, e.d. wat uiteindelijk bij mij leidde tot mijn ontslag en de rand van een burn-out. Op 24-jarige leeftijd; kan je tellen.

Gezien ik mij op vrijwillige basis voor allerlei zaken inzet, eens achter de toog, of helpend op een evenement, ben ik ook wel gewoon van vaak ongepaste opmerkingen aan te horen. Dat vind ik vaak nog niet zo erg, vandaag. Toen ik op de rand van een burn-out hing, ging me dat minder af. Ik maakte me vaak druk en kon het echt niet hebben. Het is ongelooflijk wat mannen durven zeggen of hoe ze een ‘jong meiske’ durven behandelen. Ook in meer serieuze zaken, zoals politiek voel ik heel regelmatig hoe mannen mijn engagement proberen te kleineren of minimaliseren. Ze proberen me te beschermen(?) voor anderen of zichzelf ? Ik weet het soms niet goed.

Ik hoef niet beschermd te worden, ik beschik over de juiste skills om me te beschermen voor mezelf en heb misschien zelfs een ‘overprotective’ scherm voor mezelf geplaatst. Ik laat me niet meer doen door mannen; dat moet geen enkele vrouw doen. En toch .. nu ik het over vrouwen heb.

Vrouwen onderling, we komen niet altijd goed overeen. Als ik dergelijke situaties ontleed.. gaat het vaak over de pikorde, de rang, of de appreciatie die een vrouw krijgt, waar concurrentie rond bestaat. Dat is zo jammer. Wij hangen niet af van die mannen, wij moeten niet tegen elkaar staan om de appreciatie van mannen te krijgen. We moeten naast elkaar, mannen en vrouwen, elkaar een plaats gunnen in deze mooie wereld. Het enige dat tussen ons mag en kan verschillen is onze opinie, ons karakter en ons fysiek uiterlijk.

Vrouwendag, dat is onze dag, net als elke andere dag. We mogen #metoo roepen en naakt protesteren. We mogen afwassen en we mogen CEO zijn. Het mag – het kan – het moet. En niemand zal ons tegenhouden.